Έφυγε πλήρης ημερών και ο Κυριάκος Παπαδημητρόπουλος, μια προσωπικότητα που δέσποζε στην παροικιακή μας ζωή τα τελευταία 60 χρόνια.
Εκείνο που χαρακτήριζε τον Κυριάκο Παπαδημητρόπουλο ήταν η μαχητικότητα και ο αυθορμητισμός με ό,τι καταπιανόταν, ενάντια σε οποιαδήποτε δυσκολία.
” Ο Κυριάκος Παπαδημητρόπουλος εκλέχτηκε για πρώτη φορά μέλος στο Συντονιστικό Συμβούλιο του ΣΑΕ Ωκεανίας στην Περιφερειακή Συνέλευση στην Μελβούρνη στα τέλη του του 2016 και ανέλαβε καθήκοντα από την πρώτη 1ανουαρίου 2007 και συνέχισε μέχρι 8.8.17. Σαν Μέλος του Συντονιστικού Συμβουλίου συνέβαλε στη ανασυγκρότηση του ΣΑΕ στην Περιφέρεια της Βικτώριας και Τασμανίας αλλά εργάστηκε και για την επιτυχία των Πανελλήνιων Αγώνων Ωκεανίας και όχι μόνο.
Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από τιε δραστηριότητες του ΣΑΕ
Ο Κυριάκος Παπαδημητρόπουλος στην έδρα με μέλη του Συντονιστικού Συμβουλίου του ΣΑΕ Ωκεανίας σε παροικιακή συγκέντρωση στην Μελβούρνη
Συμμετείχε στα παροικιακά, πρόσφερε πολλά, αλλά και δεν απέφευγε τις συγκρούσεις.
Αν και έλεγε ότι καταγόταν από αριστερή οικογένεια, στην Αυστραλία εξέφραζε δεξιές απόψεις. Ήταν οργανωμένος στη Νέα Δημοκρατία, από την οποία έφυγε για να ακολουθήσει τον Αντώνη Σαμαρά στην πάλαι ποτέ Πολιτική Άνοιξη, την οποία και εκπροσωπούσε στην Αυστραλία.
Μάλιστα, είχε φέρει τον Α. Σαμαρά στην Αυστραλία και αργότερα τον ακολούθησε και πάλι στην Νέα Δημοκρατία.
Λόγω του ύψους τους (ήταν κοντός) οι φίλοι του τον φώναζαν «γίγαντα», εκτός από τον Α. Σαμαρά που (σε κλειστό κύκλο) τον έλεγε αστειευόμενος «κοντοπούτανο» αλλά στον Κυριάκο άρεσε και γελούσε…
Ζούσε στην Αυστραλία πολλά χρόνια, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50, αλλά μιλούσε την ελληνική γλώσσα σαν να μην έφυγε ποτέ από την Ελλάδα.
Μπορεί στην Αυστραλία να καταξιώθηκε επαγγελματικά, αλλά παρέμεινε Έλληνας και το απέδειξε όλα αυτά τα χρόνια, κάθε φορά που χρειάστηκε.
Ζωή σαν μυθιστόρημα ήταν η ζωή του Κυριάκου Παπαδημητρόπουλου. Η ζωή ενός μετανάστη που έφυγε μακριά από την πατρίδα του, σε άλλη χώρα, για να επιβιώσει στην αρχή και, τελικά, να επιτύχει τους στόχους του.
Γεννήθηκε στα Αλώνια, ένα μικρό χωριό δίπλα στο Πλατύ και το Αριοχώρι Μεσσηνίας, σε χρόνια δύσκολα και επικίνδυνα, αλλά από τότε το έλεγε η «περδικούλα» του, κι αυτό φάνηκε στην Κατοχή, όταν μικρό παιδί τότε συμμετείχε στην αντίσταση με άλλα παιδιά και μετέφερε βόμβες με τα μουλάρια στις γέφυρες του Πάμισου. Για την πράξη του αυτή του δόθηκε τιμητική σύνταξη.
Αυτή την προσφορά, όμως, ο ατίθασος Κυριάκος δεν τη δέχθηκε, θεωρώντας ότι έκανε απλώς το καθήκον του στην πατρίδα και παραχώρησε τη σύνταξη σε μία οικογένεια με ανάπηρα παιδιά στην Άνω Μεσσηνία, που είχε υποστεί ζημιές από τις φωτιές.
Για τη στάση του αυτή δεν έκανε τον γενναίο, ούτε και έλεγε ότι έκανε ηρωικές πράξεις. Άλλωστε, δεν ήταν στον χαρακτήρα του τέτοιου είδους αντιδράσεις.
Τίποτα δεν φαινόταν να είναι αρκετό σε ό,τι αφορά την Ελλάδα και ο Κυριάκος Παπαδημητρόπουλος το είχε καταλάβει από πολύ νωρίς και το έκανε πράξη στην Αυστραλία, που έγινε η δεύτερη πατρίδα του, χωρίς ωστόσο να ξεχάσει την πρώτη. Κι ενώ θα μπορούσε να επαναπαυθεί στην άνεση και τη σιγουριά που του παρείχε η οικονομική επιτυχία, αυτός είχε ως πρώτη προτεραιότητα τον απόδημο Ελληνισμό.
Δραστηριοποιούμενος στην Ομογένεια της Αυστραλίας, προσέφερε κάθε ικμάδα της ζωτικότητάς του για τη συνεχή σύνδεση των Ελλήνων της Αυστραλίας με τη μητέρα Ελλάδα και των Μεσσήνιων ομογενών μαζί της.
Δραστηριότητες που, τελικά, έγιναν τρόπος ζωής για τον ίδιο στα χρόνια που μεσολάβησαν, από τότε που πρωτοήρθε στην Αυστραλία μέχρι τα έως πριν λίγα χρόνια που περνούσε τον περισσότερο καιρό στη Μεσσηνία.
Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τον προσφωνούσαν «καλοκαιρινό», αφού εδώ και πάρα πολλά χρόνια βρισκόταν στην Αυστραλία και στην Ελλάδα, όταν είχαν και οι δύο χώρες καλοκαίρι. «Η ζωή στην Αυστραλία δεν ήταν καθόλου εύκολη, όταν πρωτοήρθα μαζί με τη γυναίκα μου, την Ευτυχία, νιόπαντροι τότε. Δούλεψα σκληρά, μαζί και η γυναίκα μου, βέβαια, για να μπορέσουμε να ορθοποδήσουμε.
Το κείμενο που ακολουθεί είναι από συνέντευξή του σε εφημερίδα της Μεσσηνίας όπου είπε πριν λίγα χρόνια:
«Δούλεψα στις τραμογραμμές και στα τρένα, ανοίγοντας ράγες και ύστερα εργάτης σε αυτοκινητοβιομηχανία. Στη συνέχεια, βέβαια, μπόρεσα να προχωρήσω και έκανα δική μου επιχείρηση, ένα εργοστάσιο που έφτιαχνε γυναικεία εσώρουχα και το διεύθυνε η γυναίκα μου. Χρωστάω πολλά σε αυτήν και όπως είναι το όνομά της, ήταν και η ζωή μου μαζί της, ευτυχία, έως τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή. Αιωνία της η μνήμη. Μου στάθηκε πολύ σε ό,τι έκανα. Έκανα κι άλλες επιχειρήσεις. Άνοιξα ένα κέντρο πολυτελείας 430 θέσεων στη Μελβούρνη με το όνομα “Αθηναία” και εκεί εμφανίστηκαν πολλά αστέρια της Αυστραλίας αλλά και από την Ελλάδα.
Ύστερα άνοιξα ένα πιάνο μπαρ 130 θέσεων, στο οποίο τραγουδούσαν Έλληνες της Αυστραλίας. Παράλληλα με τις επιχειρήσεις μου ασχολήθηκα με το ποδόσφαιρο ως τιμ μάνατζερ στην ελληνοαυστραλιανή ομάδα “Μέγας Αλέξανδρος”» έλεγε σε μια συνέντευξή του απνευστί σαν να διατρέχει τη ζωή του μονομιάς, για να φτάσει σε ό,τι ο ίδιος θεωρoύσε ότι είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής του, εκτός από την οικογένειά του βέβαια. Κι αυτό είναι η δραστηριότητά του για τον απόδημο Ελληνισμό.
«Ξέρεις πως έχω περάσει από πολλές θέσεις εκπροσωπώντας τους Μεσσήνιους της Αυστραλίας. Για πολλά χρόνια ήμουν πρόεδρος της Παμμεσσηνιακής Μελβούρνης “O Παπαφλέσσας”. Ακόμα στο Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού ως αντιπρόεδρος. Με αυτή την ιδιότητα είμαι και στην Παμμεσσηνιακή Ομοσπονδία Αμερικής–Αυστραλίας–Καναδά και, επίσης, υπεύθυνος Δημοσίων Σχέσεων στη Μεσσηνιακή Αμφικτιονία. Κι επειδή είμαι χριστιανός ορθόδοξος, έχω διατελέσει και πρόεδρος εκκλησιαστικής επιτροπής στην Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης. Από αυτές τις θέσεις γνώρισα πολλά από τα πολιτικά πρόσωπα της χώρας, όταν είχαν έρθει στην Αυστραλία, και ανάμεσά τους τον Γιώργο Παπανδρέου, τον Γιώργο Γεννηματά, τον Λεωνίδα Κύρκο, τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά, με τον οποίο είμαι φίλος από το 1992» ανέφερε, δείχνοντας φωτογραφίες με τον Καραμανλή, τον Σαμαρά αλλά και τον πατριάρχη Βαρθολομαίο».
Μιλώντας για τους γονείς του, ιδιαίτερα για τον πατέρα του, συγκινείται. «Ήταν ψηλός και λεβέντης και υπήρξε αξιωματικός του ΕΛΑΣ, ενώ πήγε εξορία επί χούντας. Τον έλεγαν Νίκο Παπαδημητρόπουλο του Περικλή και πέθανε το 1983» λέει και σωπαίνει.
Μπορεί να καταξιώθηκε κοινωνικά και επαγγελματικά στην Αυστραλία ο Κυριάκος Παπαδημητρόπουλος, αλλά δεν έπαψε ποτέ να ακούει τη φωνή της μητέρας πατρίδας μέσα του, γι’ αυτό και δραστηριοποιήθηκε άμεσα και ουσιαστικά, με αφορμή τους σεισμούς της Καλαμάτας, και ως πρόεδρος της Ερανικής Επιτροπής που εξελέγη, συνέβαλε ώστε να συγκεντρωθούν χρήματα για να χτιστεί το σχολείο στην οδό Καλλιπάτειρας. Για τη συνεισφορά του αυτή βραβεύτηκε από τις τοπικές Αρχές.
«Είμαι υπερήφανος για ό,τι έχω κάνει στη ζωή μου και πιο πολύ είμαι για την οικογένεια που κάναμε με τη γυναίκα μου Ευτυχία. Τέσσερα παιδιά για τα οποία είμαι υπερήφανος. Η κόρη μου, Αθηνά, είναι καθηγήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, η άλλη κόρη μου, η Σταυρούλα, δόκτωρ Παιδοψυχολογίας, υπεύθυνη για τα προβληματικά παιδιά της Αυστραλίας, η τρίτη μου κόρη, η Γεωργία, έχει σχολή αισθητικής, ενώ ο γιος μου Νίκος είναι οικονομολόγος και ασχολείται με διαχείριση επιχειρήσεων. Από τα παιδιά μου έχω επτά εγγόνια, που όλα σπουδάζουν στα πανεπιστήμια. Η εγγονή μου, Χριστίνα, ασχολείται με τις διπλωματικές σχέσεις στη γραμματεία του υπουργείου Εξωτερικών της Αυστραλίας, ενώ ο εγγονός μου ο Περικλής ασχολείται και με την πυγμαχία και διαπρέπει. Οι κόρες μου έχουν παντρευτεί Έλληνες και ο γιος μου Πορτογαλίδα και όλοι μιλούν τα Ελληνικά σαν Έλληνες. Όπως καταλαβαίνεις, έχω κάθε λόγο να είμαι ικανοποιημένος από τη ζωή μου και αν ο Θεός δεν έπαιρνε από κοντά μου τη γυναίκα μου Ευτυχία, θα έλεγα ότι είμαι ευτυχισμένος» έλεγε πριν λίγα χρόνια.
Πηγές: Νέος Κόσμος , ΣΑΕ Ωκεανίας ( Φωτογραφίες από το αρχείο του ΣΑΕ Ωκεανίας)
