-Εκδήλωση για την 65χρονη πορεία του Αρχικού και Ιστορικού Συλλόγου Αθηναίων Σύδνεϋ και ΝΝΟ.
Κυριακή ,18 Νοεμβρίου 2018, Κυπριακή Κοινότητα ΝΝΟ-
- “Kανονικά η ανθρωπότητα θα έπρεπε να είχε «υιοθετήσει» την Αθήνα. Να τη συντηρεί, να τη φροντίζει, σαν κάτι το ξεχωριστό, που δεν πρόκειται να ξαναγίνει.
Η κυψέλη του πολιτισμού που ανθρώπεψε την ανθρωπότητα, θα έπρεπε να χαίρει σεβασμού από τη Δύση που εισέπραξε τα πάντα και δεν «πληρώνει» τίποτα. Η βαρβαρότητα βέβαια δεν έχει χρώμα και εποχή. Άλλωστε πώς να τη σεβαστούν οι «Φράγκοι» όταν εμείς οι ίδιοι δεν έχουμε μάθει ποτέ την αξία της;
Το πρότυπο της δημοκρατίας που δημιούργησαν οι Αθηναίοι, έκανε την πόλη τους, το πνευματικό κέντρο όλων των εποχών. Είναι το πολίτευμα που μισήθηκε και αγαπήθηκε όσο τίποτε άλλο από τους ανθρώπους που «έκλεψαν» το όνομα αλλά ποτέ δεν άγγιξαν το θαύμα της «εκκλησίας του δήμου» και της Ηλιαίας με τους 6.000 δικαστές. Η Αθήνα, η πόλη που ζούσε με τη φιλοσοφία, με το θέατρο, και τη «σχολή», που δημιουργούσε πολίτες «καλούς κ’αγαθούς», που εφάρμοσε στην κοινωνία την «απροσδιοριστία» της «Φυσικής» με την περίφημη «κλήρωση» όλων των αξιωμάτων. Το «θαύμα της ανθρωπότητας» (Καρλ Μαρξ) δεν τόλμησε κανείς βέβαια να το αντιγράψει, αλλά μένει άγγιχτη, «κρυμμένη» πίσω από μια αρχαία κολώνα και περιμένει. Αφού σύμφωνα με τους μελλοντολόγους, η αθηναϊκή δημοκρατία είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Το πολίτευμα που κάνει όλους τους ενάρετους πολίτες «πολιτικούς» και όλους τους «πολιτικούς» άχρηστους.
Υπάρχουν και υπήρχαν και στην Αυστραλία θαυμαστές της αθηναϊκής δημοκρατίας. Ποιος θυμάται τον Ντον Ντάνσταν;
Ο αείμνηστος πρωθυπουργός της Νοτίου Αυστραλίας, είχε μείνει κάποτε, από το μεσημέρι μέχρι τα μεσάνυχτα «αγκαλιά» με τη φωτισμένη Ακρόπολη. Και ίσως να έμενε μέχρι το πρωί αν δεν τον σήκωναν από την καρέκλα τα γκαρσόνια του «Διόνυσου» που έκλειναν το μαγαζί.
Ο Σύλλογος των Αθηναίων Σύδνευ και ΝΝΟ λοιπόν, έχει μπροστά του μια πρόκληση πολιτισμού, με αυτό το βαρύ όνομα που τον συντροφεύει. Είναι ο μόνος σύλλογος που έχει την τιμή να εκπροσωπεί την πόλη της Παλλάδος, εδώ στους αντίποδες.
Την Αθήνα, το καύχημα της οικουμένης, που αντί για «πρωτεύουσα του κόσμου» είναι σήμερα το «capital city», ενός ρωμαίικου, που προσπαθεί να ξεχάσει τις ρίζες του.”
